NIEUWSBRIEF 2 - Life Teen Missie - NOVEMBER 2012

Herfstgroeten

Beste missiepartners, familie en vrienden,

Hier is’tie dan, mijn tweede nieuwsbrief vanuit Covecrest! Inmiddels ben ik er alweer twee maanden. De herfst is hier duidelijk ingetreden, wat een prachtig beeld van gekleurde bladeren oplevert! De afgelopen weken zijn er allerlei activiteiten geweest waar we als missionaries aan hebben meegewerkt, zoals de Life Teen trainingsconferentie in Boston, een 8th-grade retraite en een bruiloft van twee Covecrest-bewoners! Daarnaast zijn we verder gegaan met het ‘reguliere missionary-programma’. In deze brief zal ik jullie hiervan op de hoogte brengen en eveneens een aantal aspecten van het leven als missionary wat meer uitdiepen.


Life Teen Trainingsconferentie in Boston

Jaarlijks vinden er in de VS en Europa verschillende Life Teen trainingsconferenties plaats. Deze conferenties zijn bedoeld voor youthministers (jeugdwerkers binnen de kerk), coremembers (kernleden van een Life Teen parochie), musicministers (mensen die de muziek leiden in liturgie) en andere geïnteresseerden die meer willen weten over de Life Teen beweging en hoe ze tienerwerk praktisch kunnen toepassen binnen hun parochie. Hierover worden dan workshops en lezingen gegeven. Daarnaast is er veel tijd voor gebed, lofprijzing en de sacramenten. Deze conferenties worden dan ook door iedereen tegelijkertijd ervaren als een retraite. Eind oktober vond zulk een trainingsconferentie plaats in Boston, in het Noord-Oosten van de VS. Als Life Teen missionaries gingen wij hier ook naartoe, om te helpen waar nodig, om in gesprek te gaan met de deelnemers en natuurlijk ook om zelf meer te leren over Life Teen en haar ministry.
Het reizen van Covecrest naar Boston vond plaats in de vorm van een road-trip. Het is zo’n 1600 km, ongeveer 16 uur rijden. We hadden twee 15-persoons busjes, één voor de jongens en één voor de meiden. Ons busje was volgeladen met 8 meiden, een hele lading snacks en een nog grotere lading bagage. Was een erg leuke ervaring om zo lang met elkaar te reizen en gesprekken te voeren, mee te zingen met de muziek en af en toe te stoppen om te tanken en massaal van het toilet gebruik te maken (wat in de VS overal geheel en vanzelfsprekend gratis is, hah!). Al was het reizen ook wel wat oncomfortabel en heb ik wel 10 verschillende slaap-houdingen uitgevonden… Op de heenweg hadden we een korte overnachting in Washington DC en hebben we met 4 meiden bij mijn zus Stephie overnacht! Het was zo leuk om haar te zien, al was het maar voor heel even.

De Life Teen conferentie was een interessante, vreugdevolle en inspirerende bijeenkomst. Het was bijzonder om zo’n conferentie eens van ‘de andere kant’ mee te maken. Ik heb goede gesprekken gehad met de deelnemers over moeilijkheden die zij tegenkomen in het tienerwerk in de kerk, maar ook over de vruchten die het voortbrengt. Zelf was ik erg geraakt door de gebedsavond. Deze vond plaats op de 2e avond, en bestond uit een tijd van lofprijzing met de Ike Ndolo band en de mogelijkheid tot het ontvangen van het sacrament van boete & verzoening (er waren wel iets van 12 priesters aanwezig!). Daarna kon wie dat wilde over zich laten bidden door ons, missionaries. Dit was erg mooi om te doen! Door het uitnodigen van de Heilige Geest in het gebed kan God werkelijk spreken door onze woorden en zo tot het hart spreken van degene die om gebed vraagt. Iedereen waarover ik had gebeden was geraakt en dankbaar. Zo hoopvol om samen te bidden in de wetenschap dat God trouw is en zorgt!


Covecrest bruiloft!

Op zaterdag 3 november vond er een bruiloft plaats op Covecrest! Paul en Kristina, twee oud-missionaries/bewoners van Covecrest, trouwden die dag in de St. Helena kerk in het dorp. De receptie en het feest waren aansluitend in de grote zaal en de eetzaal op Covecrest. Er waren veel mensen uitgenodigd, en velen van hen bleven bij ons slapen. Ook moest er veel voorbereid worden qua schoonmaak en decoratie. De week voorafgaand aan de bruiloft stond dus in het teken van voorbereidingen! Het was veel werk, maar ook gezellig om met z’n allen bezig te zijn voor de bruiloft! We hebben alles gestofzuigd, al het hout van de front porch gebeitst, balken met nat afgedaan, bedden opgemaakt, de ruimten versierd, etc. Zaterdag was het eindelijk zover en konden we ons met z’n allen optutten voor de bruiloft  Het was een hele mooie mis, met een mooie preek over het huwelijk: hoe de man zich volledig geeft voor zijn vrouw, zoals Christus zich volledig geeft voor de kerk, Zijn bruid. Er waren heel veel jonge mensen op de bruiloft, waaronder de Life Teen missionaries van Atlanta en Houston… en dus ook Ellen en Willeke, twee meiden uit mijn LT parochie in Roermond die in hun 2e missiejaar zijn. Daarnaast was Elske, de missionary in Nederland, ook helemaal naar Amerika gekomen. We waren dus met 4 Nederlanders bij elkaar, het was zó goed om hen weer te zien! Tijdens het feest werd er flink gedanst en gelachen, het was echt een mooie dag!


8th grade retreat

In oktober en november zijn er vier ‘8th grade’ retraites geweest op Covecrest, die wij als missionaries hebben georganiseerd. Tieners in 8th grade zijn 13-14 jaar en gaan het jaar na de 8th grade naar een nieuwe school. Er vonden beide keren twee retraites tegelijk plaats, van woensdag t/m vrijdag. Het thema van de retraite was ‘Being Christ’s Hands and Feet’ (Christus’ handen en voeten zijn). Wij waren als missionaries opgedeeld in twee groepen. In onze groep was ik verantwoordelijk voor het leiden van de muziek tijdens de retraite, en de aanbiddingsavond. Het was erg gaaf om zelf een hele retraite voor te bereiden, in plaats van alleen maar helpen waar nodig is. De tweede keer had ik, naast de muziek, ook een talk gegeven. Deze ging over dat wij vaak wel Christus’ handen en voeten willen zijn in de wereld, maar dat we vaak bang zijn om afgewezen te worden of voor wat anderen dan over ons denken. Met name dit laatste is iets wat erg speelt in de leeftijd van de tieners. Andere talks gingen over angsten in het algemeen die tieners hebben en hoe ze die aan God kunnen geven, dat God sterker is en dat ze d.m.v. gebed en het lezen van de Bijbel kunnen ontdekken hoe ze als Christus kunnen zijn in hun leven.

Donderdagavond was er een aparte sessie voor de jongens en meiden, over wat het betekent een man/een vrouw van God te zijn. De avond werd afgesloten met aanbidding (een tijd van gebed met uitstelling van de Eucharistie). En weer opnieuw is dit waar God de harten van de tieners raakt! Christus’ fysieke aanwezigheid is zo krachtig! Letterlijk iedere tiener die daar was, alle 40 jongens en meiden, deelde na afloop dat ze nog nooit zo ervaren hadden dat Christus werkelijk in dit sacrament aanwezig is en dat ze nog nooit Gods liefde zo hebben ervaren. Er was veel gehuil en gelach, en er heerste na afloop een vreugdevolle, uitgelaten sfeer. De meiden in mijn deelgroep waren heel open naar elkaar over de gebieden van hun leven waar ze heling nodig hebben en hoe God daar die avond duidelijk een begin aan had gemaakt. Een meisje deelde over de relatie met haar biologische vader. Deze had hun gezin in de steek gelaten toen zij nog heel jong was. Zij worstelde erg met de vraag waarom hij hen had verlaten en kon het niet opbrengen hem te vergeven. Na de aanbidding gaf ze aan dat God haar hart had geraakt en de hardheid van haar hart voor een gedeelte had weggenomen. Hierdoor voelde ze dat ze haar vader langzaam maar zeker zou kunnen vergeven. Wauw, dat is heel wat! Daarnaast was er heel veel vreugde en dankbaarheid van de tieners dat iedereen zo erg naar elkaar was toe gegroeid tijdens de retraite en dat ze meer zichzelf durfden te zijn en op school voor hun geloof uit durfden te komen.
De laatste sessie op zondag ging over hun eigen ‘missie’ als ze terug op school waren. Mijn deelgroep besloot om waarheden die ze hadden geleerd in de vrouwen sessie (dat je geliefd bent, het waard bent, prachtig bent als vrouw) te delen met de meiden van de 7th grade, d.m.v. het stoppen van briefjes in hun kluisjes met deze positieve teksten erop. Hoe lief en opbouwend is dat! Gelukkig was het leiden van de muziek ook goed gegaan. Het was wel even spannend, want ik had nog nooit muziek geleid voor een hele tiener- retraite. Wederom een bevestiging dat als ik mijn best doe, God de rest doet 


Formation: Boek ‘The Return of the Prodigal Son’ (de verloren zoon)

Aan het begin van de formation hebben we het boek ‘Eindelijk thuis’ (in het Engels ‘the Return of the Prodigal Son’) van Henri Nouwen gelezen en behandeld. Grappig om een boek dat door een Nederlander geschreven is in het Engels te lezen. In dit boek staat het schilderij ‘De Terugkeer van de Verloren Zoon’ van Rembrandt centraal. Het schilderij wordt tot in detail beschreven en daarnaast wordt een parallel gelegd met het verhaal uit de Bijbel waarop de schildering gebaseerd is, en de vergelijkbare spirituele weg die de schrijver heeft afgelegd. Het boek focust op de drie karakters: de jongste zoon, de oudste zoon en de vader. In de formation sessies werden we uitgedaagd om te onderzoeken in welke van de twee zonen we onszelf het meest herkenden. In de jongste zoon, die ver van huis ging en er maar wat op los leefde, maar uiteindelijk berouwvol terugkeert in de armen van zijn liefhebbende vader? Of in de oudste zoon die nooit zo’n wild leven heeft geleid, maar enigszins verbitterd is en niet ziet dat alles wat van zijn vader is ook van hem is? Het is heel waarschijnlijk om iets van beide zonen in jezelf te herkennen. Dat was dan ook bij mij het geval, maar ik herkende mezelf het meest in de oudste zoon. Het mooie is nu, dat we uiteindelijk allen geroepen zijn om te worden als de vader, vol onvoorwaardelijke liefde en barmhartigheid. De hoofdthema’s van het boek zijn God als Vader en Zijn onvoorwaardelijke liefde voor ieder van ons, en daarnaast de weg die wij afleggen om die liefde te aanvaarden. Er sprak voor mij zoveel waarheid uit dit boek en veel dingen waren herkenbaar. Graag wil ik wat van mijn ervaringen met jullie delen.

Een passage uit het boek: “The platform where the father embraces his kneeling son is the place of light, the place of truth, the place of love. It is the place where I so much want to be, but am so fearful of being. It is the place where I will receive all I desire, all that I ever hoped for, all that I will ever need, but it is also the place where I have to let go of all I most want to hold on to. It is the place that confronts me with the fact that truly accepting love, forgiveness, and healing is often much harder than giving it. It is the place beyond earning, deserving, and rewarding. It is the place of surrender and complete trust.” (…) “Each little step toward the center seemed like an impossible demand, a demand requiring me to let go one more time from wanting to be in control, to give up one more time the desire to predict life, to die one more time to the fear of not knowing where it all will lead, and to surrender one more time to a love that knows no limits. And still, I knew that I would never be able to live the great commandment to love, without allowing myself to be loved without conditions or prerequisites.”
Hier wordt kortom omschreven dat de plaats waar ik graag wil zijn is in de omarming met de vader. Dat dat de plaats is van waarheid, de plaats van liefde. De plaats waar ik zo graag wil zijn, maar tegelijkertijd bang ben om te zijn. Het is de plaats waar ik alles zal ontvangen wat ik verlang en waarop ik hoop… maar ook de plaats waar ik los moet laten van alles wat ik vast wil houden. De plaats die me confronteert met het feit dat het waarlijk accepteren van liefde, vergeving en genezing vaak moeilijker is dan dat geven. Het is de plaats van overgave en vertrouwen. De tweede passage eindigt met het inzicht dat ik nooit het grote gebod van de liefde uit kan leven, wanneer ik mezelf niet onvoorwaardelijk lief laat hebben door God, ónze Vader.
Hoe moeilijk is het om ons hart daadwerkelijk open te stellen voor die onvoorwaardelijke liefde die God voor ons heeft! En wat is een betere plaats om deze liefde toe te laten dan in aanbidding? Dat is waar Christus mijn hart heeft geraakt, en nog telkens doet iedere ochtend tijdens Holy Hour. En hoe moeilijk is het om daadwerkelijk op God en Zijn plan te vertrouwen, hoewel ik volledig geloof dat Hij mijn diepste verlangens zal vervullen! Door tijd met God door te brengen in gebed, kan ik steeds meer op God vertrouwen en Zijn liefde meer toelaten in mijn hart.


Missionary Rule of Life

Zoals ik in mijn vorige nieuwsbrief reeds schreef, leven wij hier volgens de Life Teen missionary Rule of Life. Deze is gebaseerd op de bijbel en bevat ook gedeeltes van de leefregel van Benedictus. Het leek me leuk om iedere nieuwsbrief een stukje van deze Leefregel met jullie te delen.
De Rule of Life begint met ‘Glorify God in Prayer’ (Eer God in Gebed):
“Prayer – remaining in Christ and in his love — is non-negotiable. This entire Rule, or way of life, depends on prayer. We can do nothing if we do not remain in His love. The spirituality of the Rule can be defined as “dynamic orthodoxy”—fully in-line with the Roman Catholic Church, which includes an openness to the continuing work of the Holy Spirit in our lives. Our Rhythm of Prayer is the heartbeat of our community. With a special commitment to the Eucharist and Mary, we make use of the gifts of the Church including Mass, Liturgy of the Hours, the Rosary, seasonal Novenas, feasts and celebrations.”
Vrije vertaling: “Over gebed – verblijven in Christus en in zijn liefde – is niet te onderhandelen. Deze hele Leefregel, of manier van leven, hangt af van gebed. We kunnen niets wanneer we niet in Zijn liefde blijven. De spiritualiteit van de Leefregel kan worden gedefinieerd als ‘dynamische orthodoxie’, volledig in lijn met de Rooms Katholieke Kerk, welke een openheid voor het werk van de Heilige Geest in ons leven inhoud. Ons gebedsritme is het hart van de gemeenschap. Met een bijzondere toewijding aan de Eucharistie en Maria, maken we gebruik van de gaven van de Kerk, zoals de heilige Mis, Getijdengebed, de Rozenkrans, novenen, feestdagen en vieringen.”
Bijbehorende Bijbelverzen zijn: John 15:4-9 & Mark 11:17.


Missiereis naar Haïti!

Zoals ik reeds noemde in mijn vorige nieuwsbrief, is er op uitnodiging van de bisschop in Haïti aldaar in oktober officieel een Life Teen missiebasis geopend. Deze basis maakt deel uit van het Johannes Paulus II Centrum voor de Nieuwe Evangelisatie, gelegen in Miragoane. Life Teen is begonnen met korte missiereizen naar Haiti kort nadat de aardbeving plaatsvond in 2010. Sindsdien hebben er meerdere missiereizen plaatsgevonden, o.a. met de eerstejaars missionaries. En zondag 2 december is het dan eindelijk zover, dan gaan we met de missionaries van dit jaar naar Haïti voor 10 dagen!! Ik heb er heel veel zin natuurlijk. Het beleven van een missiereis naar een 3e wereldland is iets wat al lang op mijn hart ligt, en nu gaat het gewoon gebeuren! We zullen met name de missiebasis van Life Teen gaan ondersteunen in het werk dat zij doen, zoals het organiseren van Life Teen activiteiten voor de tieners daar. Ook zullen we werkprojecten doen en op huisbezoeken gaan bij de lokale bevolking. We hebben heel wat materiele donaties binnengekregen die we kunnen uitdelen.

De focus van deze missiereis ligt echter op het verkondigen van Gods waarheid en liefde aan iedereen die we ontmoeten. Ik wilde zeggen in woord en daad, maar ik denk dat ik gedwongen zal worden hiervan met name door mijn daden te getuigen. Ik spreek immers geen Frans Creool, de taal die daar gesproken wordt (hoewel ik inmiddels wel wat korte zinnetjes uit kan spreken… en al zeg ik het zelf, met mijn Europese tongval kom ik hiermee dichter in de buurt van de ware uitspraak dan de meesten van mijn Amerikaanse mede-missionaries, haha). Hiermee beantwoorden we aan de oproep van Paus Johannes Paulus II in zijn encycliek Redemptoris Missio: “I sense that the moment has come to commit all of the Church’s energies to a new evangelization and to the mission ad gentes. No believer in Christ, no institution of the Church can avoid this supreme duty: to proclaim Christ to all peoples.” (vrije vertaling: “Ik voel dat het moment gekomen is om alle energie van de Kerk geheel te geven aan een nieuwe evangelisatie en aan de missie ad gentes. Geen gelovige in Christus, geen instituut van de Kerk kan deze hoogste plicht ontwijken: het verkondigen van Christus aan alle mensen.”)
In Haïti is het merendeel van de bevolking katholiek, maar dit is verweven met de voodoo godsdienst. Er heerst veel armoede, zowel in materiele als in spirituele zin. Ik nodig jullie bij deze uit om deel uit te maken van deze missiereis naar Haiti. Het zou heel fijn zijn als jullie mij en mijn mede missionaries, deze missiereis en alle mensen die we zullen ontmoeten in gebed willen brengen. Voor mij in het bijzonder dat ik iedereen die ik zal ontmoeten radicaal lief kan hebben. Zoals Moeder Teresa zei: Love until it hurts. Natuurlijk is een financiële bijdrage ook welkom, dit kan gestort worden op mijn rekeningnummer t.v.v. Missiereis Haïti en dan zal ik zorgen dat het hier in Amerika op de juiste rekening komt. In de volgende nieuwsbrief zal ik jullie uiteraard op de hoogte brengen van mijn belevenissen daar!


Thanksgiving

Thanksgiving (dankzegging), dat is hier in Amerika een van de grootste nationale feestdagen. Natuurlijk werd dit ook op Covecrest gevierd. En wel met een heerlijk thanksgiving dinner met iedereen die hier was, o.a. de groep full time missionaries! Iedereen had zelf een gerecht bereid, en uiteraard ontbraken de kalkoen, vulling en cranberries niet. Ik had een hele lading pannenkoeken gemaakt, die kennen ze hier niet. Gelukkig vielen ze goed in de smaak! Het was erg fijn om tijd door te brengen samen als gemeenschap en alle zegeningen waar we dankbaar voor mogen zijn te herinneren en vieren. Naast thanksgiving dinner op donderdag, hebben we ook nog een werkproject gedaan, geholpen bij een voedselbank, de high-ropes course gedaan hier op Covecrest, uit eten geweest en samen film gekeken.

Dit onderwerp is perfect om deze nieuwsbrief mee af te sluiten. Ik ben jullie als missiepartners namelijk heel erg dankbaar voor jullie ondersteuning op deze missie. Het is zo geweldig om hier te zijn en werkelijk te groeien in mijn relatie met Christus en anderen dichter naar Hem te leiden. En dat had niet gekund zonder jullie! Bedankt voor alle berichtjes, e-mails en kaartjes die ik van jullie krijg. Het is altijd erg leuk om iets van het thuisfront te horen!

Graag vraag ik om gebed voor de rest van de missie, mijn mede-missionaries en natuurlijk de opkomende reis naar Haïti! Ik blijf ieder van jullie in gebed houden, als er specifieke intenties zijn kunnen jullie me dit altijd laten weten!

Gods zegen!
Nina 