NIEUWSBRIEF 4 - Life Teen Missie - VOORJAAR 2013
Door: Nina
Blijf op de hoogte en volg Nina
14 April 2013 | Verenigde Staten, Tiger
Heheh, eindelijk…!
Beste missiepartners, familie en vrienden,
Allereerst wil ik jullie nog een Zalig Pasen wensen! Dat de vrede en vreugde van de verrezen Christus jullie hart mag vervullen! Verder zal ik deze nieuwsbrief maar beginnen met een verontschuldiging… het is immers alweer een hele tijd geleden dat jullie een nieuwsbrief van me hebben gekregen! De afgelopen maanden hebben in het teken gestaan van veel reizen, veel retraites en een erg druk programma. Een heel goed programma, dat zeker, maar tijdens de vrije dagen die ik had, had ik mijn rust nodig en kostte het me soms moeite om achter mijn laptop te zitten en intensief te schrijven. Natuurlijk heb ik jullie niet vergeten, en bid ik nog steeds dagelijks voor jullie! Maar daarnaast vind het ook heel belangrijk om jullie op de hoogte te houden van deze missie, en vind ik daar zeker ook veel plezier in. Dus bij deze een hernieuwd commitment om jullie van alles op de hoogte te brengen en houden Ik kan jullie niet genoeg bedanken voor jullie bijdrage aan deze missie, hetzij in gebed, financieel of d.m.v. het lezen van mijn updates. Een aantal dagen geleden zat ik in de kapel en het raakte me zo erg dat júllie het zijn die deze missie voor mij mogelijk maken en dat jullie er zo ook daadwerkelijk deel van uitmaken! Ik kan niet goed in woorden uitdrukken hoeveel het voor me betekent om hier te zijn en de kans te hebben om op zoveel gebieden te groeien en ondergedompeld te worden in Gods genade! De mogelijkheden die ik hier heb om mijn geloof te verdiepen, me te ontwikkelen als persoon en te groeien in het leven en uitdragen van het katholieke geloof als missionary zie ik als een gave van jullie en natuurlijk als een zegening van God. Daarbij is het bijna niet te vatten hoezeer het werken met de tieners hier me opbouwt als christen en me steeds weer vreugde geeft en overtuiging dat God (nog steeds) wonderen werkt in de levens en harten van mensen, zowel jong als oud. Door jullie deelname aan deze missie komen ieder weekend tieners (terug) tot geloof en kunnen zij Gods liefde heel concreet ervaren. De vreugde en dankbaarheid die zij na afloop van retraites uiten is enorm en wil ik bij deze met jullie delen!
Missiereis Haïti!
Het eerste waar ik jullie verslag van wil uitbrengen is de missiereis naar Haïti in december. Dit was een ontzettend mooie en bijzondere ervaring! Ongelofelijk hoeveel nieuwe ervaringen je op kunt doen in zo’n korte tijd. Zoals ik reeds uitlegde in mijn nieuwsbrief van november, verbleven we op de Lifeteen missiebasis in Haïti, vlakbij Miragoane. De missiebasis ligt heel mooi aan de verharde weg tussen twee dorpen, met aan de andere kant het strand. De reis was goed verlopen. We vertrokken op een zondagmiddag, vlak nadat de retraites waren afgelopen. We zijn eerst naar Florida gevlogen en hebben daar een zeer korte nacht doorgebracht in een studentenparochie. Daar werden we heel gastvrij ontvangen door de studenten en werden we de volgende ochtend vroeg weer naar het vliegveld gebracht. Op maandagmiddag kwamen we in Port-au-Prince aan. De missionaries die momenteel in Haïti wonen stonden al op ons te wachten. Het was erg leuk om hen weer te zien, want wij hebben de eerste maand op Covecrest met hen gewoond. Vanuit het vliegveld vertrokken we met een truck naar de missiebasis, een 4 uur durende rit. De eerste momenten van werkelijk contact met het land hebben een indruk op me achter gelaten.
Ten eerste overviel me een gevoel van enthousiasme, dat ik eindelijk in een derdewereld land was, iets wat ik altijd al graag heb willen doen. De kleurvolle chaos van het land, de bijzondere mensen en de mooie natuur maakte dat ik me erg dankbaar voelde. Naast al deze mooie dingen raakte het me ook de materiele armoede en eenvoud van het land te zien. Bij het zien van de tenten en vervallen huizen waar mensen nog steeds in wonen en mensen, lopend op blote voeten met een jerrycan vol water op hun hoofd, drong het tot me door hoe weinig deze mensen hebben. Voor velen draait hun leven werkelijk om overleven in de meest basale betekenis van het woord. En om dan te weten dat zij, in die omstandigheden, vertrouwen op Christus en aan Hem werkelijk genoeg hebben. Of dat dat iets is waartoe wij, als missionaries, hen willen uitnodigen… terwijl ik zelf niet eens weet hoe het is om in zulke omstandigheden te leven. Het was een soort reality check voor mezelf: hoezeer geloof ik werkelijk dat Christus genoeg is voor mij? Nu ik zo’n welvarend leven leidt is het soms gemakkelijk om te zeggen ‘Christus, U bent genoeg voor mij’. Maar wat als alles om me heen, al het materiële wat ik heb, weg zou vallen? Zou ik dat nog steeds kunnen zeggen? Het duurde even om dit op me te laten inwerken. Hoewel het moeilijk zou zijn, geloof ik van wel, omdat ik weet dat Christus werkelijk genoeg IS en dat Hij altijd bij me zal zijn. Hieruit kwam een volgende vraag naar voren: hoe kan ik op dit moment, met alle welvaart van een eerste wereldland in mijn leven, meer uitleven dat Christus genoeg is? Hoe zet ik Hem werkelijk op de eerste plaats? Door werkelijk op Hem te vertrouwen. Door mijn leven aan Hem toe te vertrouwen en te leven in de wetenschap dat Hij van me houdt, voor me zorgt en bij me is. En dat klinkt gemakkelijker dan het zo is, maar ik weet ook tegelijkertijd dat het de waarheid is, en zó de moeite waard.
De eerste paar dagen zijn we met name op de missiebasis gebleven en hebben we geholpen met de opbouw hiervan. De basis bestaat uit een huis met eetkamer en keukentje, waar de fulltime missionaries wonen. Daarnaast is er een ruimte waar mensen bij elkaar kunnen komen en bijvoorbeeld de mis wordt gevierd, zijn er gebouwen waar gasten kunnen slapen en is er een kapelletje. Er is alleen ’s avonds elektriciteit beschikbaar, wanneer het donker is, van 18-23u. Op het terrein is ook een school aanwezig. Veel van de scholieren komen naar de activiteiten die de Life Teen missionaries organiseren, of komen gewoon op bezoek om tijd met de missionaries door te brengen. Ons werk bestond uit het schilderen van gebouwen, het aanleggen van een kruisweg op het terrein, het maken van een buitenplaats/keuken om te koken en het maken van een kruis op de kapelwand met de namen van alle donors. In de middag kwamen de tieners die daar naar school gaan vaak even langs en hebben we met hen gevoetbald, gedanst en gewoon gekletst (of een poging daartoe in het Creools). Ik was dankbaar voor mijn Frans lessen op school, want daardoor kon ik enigszins korte gesprekjes voeren met de tieners en met de Haïtianen die deel uitmaken van het missieteam. De priester die op de missiebasis woont, Fr. Luis, is Haïtiaan en dus vloeiend in Creool, maar hij heeft in Amerika gestudeerd en jarenlang gewoond en spreekt dus ook vloeiend Engels. Ideaal om hem daar te hebben voor vertaling… en omdat hij een geweldige priester is! Op een van de middagen hadden we een meidensessie georganiseerd. Amanda had een talk gegeven over de waardigheid die wij als vrouwen hebben. Voor veel van deze meiden is het de eerste keer dat hen met nadruk verteld wordt dat ze geliefd zijn, mooi zijn en dat ze het waard zijn. Dat ze het waard zijn om te leven, om van te houden en dat ze het waard zijn met respect te worden behandeld. In dit kader kwam ook ter sprake hoe hun manier van kleden anderen kan helpen hen met meer waardigheid te behandelen. Toen we weer terug in Amerika waren hoorden we van de missionaries in Haïti dat enkele meisjes die zich voorheen wat uitdagend kleedde, n.a.v. wat ze in die meidensessie hadden gehoord zich nu netter kleden. Dat was gaaf om te horen!
De woensdag was mijn verjaardag! Bijzonder om deze in Haïti te vieren. Echt leuk, in de middag hadden de meiden van de dansgroep een optreden gedaan voor mij met zang en dans. Die avond was ik samen met de priester, Fr. Luis, de Albert familie (die fulltime missionary is op de basis in Haïti) en met een paar andere missionaries naar een lofprijs- en aanbiddingsavond geweest in Miragoane. Een van de jongens die op de missiebasis woont, Makati, is een worshipleader en hij verzorgde die avond de muziek. Wij, als gasten, kwamen helemaal vooraan te zitten. De avond begon met lofprijzing en gebed. Het was zo mooi om te zien hoe deze mensen God loven en prijzen met hun hele lichaam! Er werd volop meegezongen en gedanst, alles tot glorie van God! In Haïti zijn veel mensen katholiek, maar daarnaast praktiseren helaas velen ook voodoo. Tijdens zulke gebedsdiensten manifesteert het kwaad zich dan ook wel eens, bijvoorbeeld door het overnemen van het lichaam (níet de ziel) van iemand die weleens naar een voodoo dokter is geweest. Echter, God is God boven alles en heeft al het kwaad overwonnen door Christus’ dood en verrijzenis en is dus ook nu altijd victorious. Daar kan het kwaad nooit tegenop en door het bidden van de priesters en alle mensen tot God was het Zijn genezing, vrede en vreugde die overwon en overheerste. De avond werd afgesloten met een tijd van aanbidding van het Allerheiligste. Na zulke uitbundigheid werd het helemaal stil en was ieder in stil gebed. Hierna was de uitbundigheid en vreugde zo mogelijk nóg groter en werd er nog even volop gezongen en gedanst. Een mooie manier om mijn verjaardag af te sluiten! Toen we hiervan thuiskwamen stond me nog een verjaardagsverrassing te wachten. De vrouw die in de keuken werkt had een taart voor me gebakken en iedereen zong ‘lang zal ze leven’ in het Nederlands! Voelde ik me toch echt jarig, zover van huis!
Het tweede gedeelte van de week zijn we wat meer weggeweest van de missiebasis. Ik heb een bezoek gebracht aan een lokaal ziekenhuis, om met de patiënten te praten en met hen te bidden. Dit was mooi om te doen, maar ook wel moeilijk om te zien hoe ziekenhuizen er daar uitzien (en dit was best een goed ziekenhuis). Ik vond het zelf lastig om me geen zorgen te maken over of ik misschien aangestoken zou worden of ook ziek zou worden. Natuurlijk is het goed om wat voorzichtig te zijn. Maar het hele idee bij zulke bezoeken is om te zijn zoals Christus en dus geheel aan de zieke te denken en die persoon lief te hebben, daarbij vertrouwend dat God mij zal beschermen. Dus ik baalde er een beetje van dat ik me, naar mijn idee, meer liet leiden door angst dan door compassie op dat moment. Wel goed om te realiseren waar ik in kan groeien: wanneer laat ik me leiden door angst en vertrouw ik niet op God en Zijn goedheid en voorzienigheid? Wel heb ik met de zieken gepraat en gebeden en dat was ook heel bijzonder om te doen.
Op een van de avonden werd er door de Life Teen missionaries, een XLT georganiseerd voor de tieners. Dit is een avond van gebed, lofprijzing en er wordt door iemand een getuigenis gegeven. Ik ben in mijn leven naar heel wat XLT’s geweest (in Nederland, Spanje met de WJD en in Amerika), maar deze was toch wel erg bijzonder. Niet veel mensen hebben hier een vervoermiddel, dus de meeste afstanden worden overbrugd door te lopen. Om bij de kerk te komen moesten we ongeveer anderhalf uur lopen. In de namiddag vertrokken we vanaf de missiebasis. Het begon te regenen, maar na het bidden van de rozenkrans was het opeens droog. We waren met zo’n 60 mensen, met name tieners toen we van de basis vertrokken. Voorop ging de truck met daarin een band. Tijdens het lopen naar de kerk zongen we christelijke liedjes en werd er gebeden… en jawel, gedanst. De gehele tocht was over de verharde weg en aan beide kanten hiervan waren overal huisjes. Dit schouwspel trok de aandacht van velen en overal kwamen mensen hun huizen/tuinen uit en kwamen ze naar de weg gerend. We nodigden iedereen uit om mee te komen en meer en meer mensen sloten zich bij de optocht aan. Uiteindelijk kwamen we in het donker bij de kerk aan, met een groep van wel 200 mensen, waaronder een heleboel jeugd! Het was één groot lofprijs-feest in de kerk. Emily gaf een getuigenis en daarna was het wederom volledig stil tijdens de aanbidding, ieder in gebed verzonken. Ik besefte dat dít onze missie is, mensen naar Christus brengen, naar het hart van Gods liefde, zodat iedereen Zijn ware liefde voor hen persoonlijk mag ontdekken. En heel in het bijzonder binnen Life Teen, waar het onze missie is om tieners dichter naar Christus te brengen. Ik herinnerde wat Randy, de voorzitter van Life Teen, eens vertelde over zijn ontmoeting met moeder Teresa. Hij vroeg haar ‘wat moeten wij als Life Teen doen voor de tieners?’ en moeder Teresa antwoordde heel simpel ‘Bring them to the Eucharist’ (Leid hen naar de Eucharistie). Zo simpel is het. En het drong tot me door dat over de hele wereld deze missie hetzelfde is, in Haïti, in Amerika en evenzeer in Nederland.
Op de zondag hebben we een lange reis gemaakt. Met z’n allen een paar uur in de truck, hobbelend over grotendeels onverharde wegen met diepe kuilen, door rivieren, de bergen in. Zo kwamen we bij de geboorteplaats van Fr. Luis aan, een klein dorpje in de bergen. Zijn broer woont hier nog steeds met zijn gezin. Hier hadden we de mis gevierd. Iedereen kende Fr. Luis en de mensen waren heel blij om hem te zien. Dit betekende immers dat de H. mis gevierd kon worden! Ik had me dat helemaal nog nooit gerealiseerd, dat mensen die zover van een grotere stad wonen geheel afhankelijk zijn van de beschikbaarheid van priesters en niet eens iedere zondag naar de mis kunnen of andere sacramenten kunnen ontvangen. Wauw, zelfs in dat opzicht ben ik ontzettend verwend, met ten minste iedere zondag en vaak zelfs door de week de mogelijkheid om mis te vieren. Ik voelde een enorme dankbaarheid voor priesters en de toegang tot het ontvangen van de sacramenten. Wat een rijkdom heeft de Kerk en hoe gezegend zijn wij in Amerika en Nederland dat we daar zo in overvloed van gebruik kunnen maken! Na de mis gingen we met een gedeelte van de groep te voet naar het weeshuis, in een ander dorpje in de bergen. Eíndelijk een wandeling in de natuur, hier had ik op zitten wachten! En wat een geweldige tocht was dat, door PRACHTIGE natuur! Ah, echt genieten! Alles is zo groen, met mooie weidse uitzichten. De mensen die we tijdens onze tocht tegenkwamen waren heel vriendelijk en met ons gebrekkige kennis van de Creoolse taal konden we af en toe korte gesprekjes voeren. De naam van het weeshuis is Kay Mari (huis van Maria). Het is opgericht na de aardbeving in 2010 waarbij vele kinderen hun ouders en huis hebben verloren. Katie, een Amerikaanse vrouw van 25, is op het moment de enige missionary daar. Daarnaast zijn er ook Haïtianen die helpen met allerlei taken. Er wonen zo’n 15 kinderen daar. Het bijzondere is dat ze er blijven wonen totdat ze oud genoeg zijn om op zichzelf te wonen. Het is de bedoeling hen op te voeden tot zelfstandige, geschoolde volwassenen, gegrond in het katholieke geloof. Zo kunnen zij in Haïti blijven wonen en door een stabiel leven te leiden meehelpen aan de opbouw van het land.
De laatste dag in Haïti brachten we door in een klooster in de bergen. Weer een hele rit ernaartoe, die het zó waard was! Wauw, wat een prachtige locatie. Het klooster ligt op een hoge berg en vanuit daar heb je een geweldig uitzicht over het land. We kregen een rondleiding over het terrein, o.a. de kerk en de school. De middag werd in volledige stilte doorgebracht, zodat we alles wat we hadden meegemaakt een beetje konden laten bezinken en zodat we tijd hadden om te bidden. Tijdens deze tijd van gebed kregen we brieven van de heilige Franciscus Xaverius (patroonheilige van de missie) te lezen, om over te reflecteren. Hij was zelf een missionaris, met name in verschillende landen in Azië. Erg inspirerend om te lezen hoe hij het leven als missionaris leefde en ervoer en hoeveel wijsheid hij bezat.
Ik zou nog veel meer kunnen vertellen over al mijn ervaringen, maar voor nu laat ik het hierbij. Als jullie specifieke vragen hebben over iets wat ik gedaan of meegemaakt heb, voel je vrij om mij een mailtje te sturen. Al met al was de missiereis naar Haïti een hele bijzondere ervaring! Ik heb veel geleerd over mezelf en het geloof, God heeft zich duidelijk geopenbaard en het was mooi om de schoonheid van dit land en deze mensen te ontdekken samen met mijn mede-missionaries. Buitenlandse missies is zeker iets wat ik een plaats wil geven in mijn leven. Ik denk niet dat God me roept tot fulltime buitenlandse missie, maar als ik de gelegenheid krijg wil ik graag nogmaals op zulk een missiereis, wellicht nogmaals naar de missiebasis in Haïti. De mensen hebben zoveel te bieden, op veel gebieden zijn zij echt in hun armoede rijk. Het is een ‘humbling but beautiful experience’, een ervaring die me nederig maakt en tegelijkertijd heel mooi is. In de zomer worden de eerste Life Teen missiereizen naar de basis in Haïti georganiseerd voor tieners. Dit is geheel nieuw voor Life Teen, dus graag jullie gebed gevraagd hiervoor
Toen we terugkwamen uit Haïti hadden we een dag vrij om bij te komen, te wassen en te slapen! Daarna begon het family-mission weekend. Dit is een retraite voor gezinnen, waarbij de nadruk ligt op het als gezin missionair zijn. Er werden volop koekjes gebakken en kerstversieringen gemaakt door de moeders en jongere kinderen, die vervolgens werden uitgedeeld tijdens de huisbezoeken van arme of zieke mensen in de omgeving. De vaders en oudere kinderen deden met name werkprojecten bij mensen thuis. Het was mooi om de gezinnen missionair bezig te zien en hen te begeleiden in hun weekendmissie. En daarbij was het leuk om met de kleine kinderen te spelen
Na de family-mission hadden we nog een paar dagen normaal programma, en toen was het tijd voor onze kerstvakantie! Zoals ik in december heb laten weten heb ik deze met mijn zus Stephie doorgebracht bij twee van mijn missionary-sisters Amanda en Emily, op Long Island en in Saint Louis. Het was goed om een beetje tot rust te komen en natuurlijk Kerst te vieren! Wel miste ik mijn familie en Nederland een beetje, maar gelukkig maakt Skype veel goed! Begin januari kwamen we terug van onze vakantie en hadden we ’s avonds met alle missionaries tijd om te delen over hoe onze vakantie was. Leuk om elkaars familie-verhalen te horen!
Acht daagse stille retraite
De dag nadat iedereen terugkwam van Christmasbreak begon de 8 daagse stille retraite. Ja, een retraite voor alle eerstejaars missionaries… van 8 dagen… in stilte. Dit is een van de dingen waar iedereen het al over heeft in het begin van het missiejaar. ‘Oeeh, en dan is er in januari de 8 daagse stille retraite…’. Ik wist niet zo goed wat ik ervan moest verwachten en zag er in het begin van mijn missiejaar zelfs een beetje tegenop. Het idee van 8 dagen stilte vond ik toch wel moeilijk. Maar van alle missionaries die deze retraite al eens gedaan hebben hoorde ik dat het een van de mooiste weken van hun missiejaar was, of zelfs van hun leven! En ik moet zeggen dat ik na een aantal maanden het drukke missionary leven te hebben geleefd, ik in januari zelfs wel soort van zin had in een stille retraite (hoewel 8 dagen nog steeds erg lang leek). En ik moet de missionaries die me hierin zijn voorgegaan helemaal gelijk geven: het was een van de mooiste weken van mijn missiejaar! God was zo duidelijk aanwezig! Of beter gezegd, want God is altijd aanwezig, tijdens deze tijd van stilte was ik meer open om Hem toe te laten in mijn hart en Hem te ervaren in mijn leven.
Eerst zal ik jullie een idee te geven van hoe deze stille retraite werd vormgegeven. Ieder van de missionaries ‘verhuisde’ voor de retraite naar een van de kampvertrekken, zodat we elkaar niet afleidden in huis. De stilte hield in dat we niet met elkaar mochten praten of elkaar groeten of aankijken. We hadden geen toegang tot telefoon, internet of post en konden geen muziek luisteren of boeken lezen (behalve de bijbel en boeken van heiligen). Dit waren geen regeltjes om ons dingen te verbieden, maar om ons te helpen meer te focussen op hoe God tot ons spreekt in de stilte. Ik zie het als volgt: God is in ieder van ons aanwezig, Hij heeft ons geschapen in Zijn beeld en gelijkenis. Hij is diep in mijn hart en wil mij laten weten hoeveel Hij van me houdt en wil in relatie zijn met mij. Gebed is werken aan die relatie met God en onderdeel daarvan is stil worden om Zijn stem te horen. Echter, door zoveel ‘afleidingen’ in mijn leven, vormen zich als het ware lagen rondom mijn hart, waardoor het moeilijker wordt de stem van God te laten doordringen tot de kern. Soms als ik in stilte bid voor een half uur of een uur kan ik wel enkele lagen verwijderen, en dus dichter naar God toegroeien, maar om alle lagen te verwijderen is soms een langere periode van stilte en gebed nodig. En deze tijd van stilte en gebed is wat de stille retraite mij bracht. Zoals de quote van moeder Teresa zegt, heb je de stilte nodig om je met God te laten vullen. Het realiseren van deze ‘nietigheid’ is niet te verwarren met negatief over jezelf denken en zegt niet dat we niets waard zijn (integendeel). Het geeft weer hoe groot God is en hoe klein wij zijn tegenover Hem, de Schepper van hemel en aarde. Door deze realisatie kan God groot zijn ín ons en kunnen wij, ondanks onze kleinheid, grote dingen doen. Door de stilte heeft alles wat je tot je inneemt een grotere impact op je. Daardoor werd het afgeraden om bijvoorbeeld boeken te lezen of muziek te luisteren, zodat alles wat in ons hoofd kwam van buitenaf, waarheid was.
Nu waren er gelukkig wel wat momenten om te praten. Iedere missionary kreeg namelijk voor die week een spirituele leidsman toegewezen. Hiervoor waren drie mensen naar Covecrest gekomen, twee broeders en een vrouw, moeder van drie kinderen. Ik had iedere dag een gesprek met Amy over hoe mijn retraite ging, of ik vragen had en wat er in mijn gebed was. Naast de spirituele begeleiding werd iedere dag de H. mis gevierd, was er een catechese conferentie met iedereen samen en had ik vier holy hours (een uur van gebed in de kapel, buiten of gewoon op je kamer).
Tijdens de spirituele begeleiding kreeg ik telkens voor ieder holy hour een meditatie of een bijbelvers. De meditaties kwamen van het boek ‘spiritual excercises’ van de heilige Ignatius van Loyola. Deze meditaties leiden je als het ware door het leven van Christus, d.m.v. bijbelteksten. Je begint iedere meditatie met een gebedje waarin je God vraagt afleidingen weg te nemen en dat Hij je gedachten, verlangens en gebeden mag leiden zodat het leidt tot grotere glorie voor Hem. Vervolgens lees je het stuk uit de bijbel en probeer je in je hoofd een beeld te schetsen van de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt. Dan vraag je God om een bijzondere genade, met name de genade om Christus intiemer te kennen, Hem oprechter lief te hebben en hem beter te volgen. Vervolgens ga je nogmaals het bijbelverhaal langs en stel je je tot in detail voor hoe de mensen eruit zien, wat ze zeggen en wat ze doen. Hierdoor plaats je jezelf ‘in het verhaal’ en gaat het meer leven. Vervolgens ga je als het ware in gebed in gesprek met de personen die in het bijbelverhaal voorkomen en uiteindelijk met Christus. Geleid door de Heilige Geest kan God zo echt tot je spreken en dringen de woorden uit de bijbel beter tot je door.
“In the silence of the heart god speaks. If you face God in prayer and silence, god will speak to you. then you will know that you are nothing. it’s only when you realize your nothingness, your emptiness, that God can fill you with Himself.” Blessed Mother Teresa
Als ik kijk naar de hele retraite zijn er een aantal dingen die opkwamen in gebed. De eerste dagen kreeg ik meer en meer een overtuiging dat God trouw is. Dit kwam naar voren in gebed, en in de bijbelverzen en meditaties die ik las. Ik hoef voor niets bang te zijn, want God is bij me, kent me, houdt van me en wil de verlangens van mijn hart vervullen. Door het lezen van Zijn woord kan ik Hem beter leren kennen en door tijd door te brengen in gebed. Als ik één woord kan gebruiken om te omschrijven wat ik het meeste heb ervaren tijdens de stille retraite, is dat ‘vrijheid’. Een bijbelvers dat dit mooi uitdrukt: ‘Als u vasthoudt aan mijn woord, dan bent u werkelijk leerlingen van Mij; dan zult u de waarheid leren kennen, en de waarheid zal u vrij maken (Joh. 8 :31-32). Dat Gods woord Waarheid is en dat God ons, uit liefde, vrij laat hoe daarmee om te gaan. Maar ook hoeveel vrijheid er is ín die waarheid. Dat God ons heeft gemaakt naar Zijn beeld en gelijkenis. Dat Hij ons zozeer liefheeft dat Hij Christus heeft gestuurd om ons te redden van de zonde en ons de Verlossing te brengen, zodat wij in eeuwigheid kunnen leven met Hem, in de hemel, waar volmaakte liefde, vrede, vreugde en geluk is. Dat God altijd bij ons is en heling wilt brengen en onze pijn met ons draagt. Dat God sterker is dan het kwaad en de zonde en een God is van vrede. Het is moeilijk uit te leggen wat er in mijn hoofd en hart omging, maar ik heb dit met overtuiging in mijn hart mogen ‘voelen’. Op het eind van de retraite wist ik het zeker: dit alles leidt tot een ongekende vreugde. Deze diepe vreugde kan ik niet voor mezelf houden en spoort me aan om Gods goedheid en liefde te delen met anderen, zodat ook zij God mogen kennen en deze vrijheid en vreugde mogen ervaren.
Aan het einde van de retraite was dit dan ook het geval. We mochten weer praten en met elkaar hebben we gedeeld over hoe God in ons gewerkt heeft de afgelopen dagen. Dit was natuurlijk geweldig en mooi om te horen! We hebben wat afgekletst! Heel veel tijd hadden we niet om rustig in het normale ritme terug te komen, want direct die vrijdagavond kwamen de retraitegroepen voor dat weekend alweer binnen. Was wel even wennen om na zoveel stilte in een omgeving van zoveel lawaai te komen. Maar ik vond het ook wel weer fijn, ik was helemaal opgeladen en klaar om in de praktijk te brengen wat ik tijdens de retraite had ‘geleerd’.
De week na de stille retraite stond er direct een andere retraite gepland. Deze retraite had echter een ander karakter. ’s Ochtends vroeg vertrokken we met alle missionaries en stafleden naar Florida voor de jaarlijkse staffretreat. Dit is een retraite voor alle Life Teen stafleden en missionaries, waar het Life Teen thema van dat jaar centraal staat (‘Fearless’). Er worden een aantal talks gegeven en er is tijd voor reflectie en gebed. Daarnaast is het ook bedoeld voor gezelligheid en het beter leren kennen van elkaar. We hadden dus heel wat vrije tijd en het was een erg ontspannen sfeer, heerlijk! Ook superleuk dat alle missionaries van de verschillende basissen er waren, zodat we ook hen wat beter konden leren kennen en tijd hadden om bij te praten (o.a. met mijn Nederlandse mede-missionaries Ellen en Willeke natuurlijk). Het weer was mooi, waardoor we in de vrije tijd lekker konden beachvolleyballen, zwemmen en buiten zitten om te kletsen.
Mars voor het Leven in Washington DC
Die woensdag vertrokken we alweer terug naar Covecrest om groepen te ontvangen gedurende het weekend en… in te pakken voor onze volgende reis! Ja, die tijd heb ik heel wat op en neer gereisd! Deze keer gingen we met alle fulltime missionaries voor een week naar Washington DC. Ieder jaar vindt hier de Mars voor het Leven plaats. Dit is een groot evenement waarbij mensen bij elkaar komen om op te komen en te bidden vóór een cultuur van leven. Dit jaar waren er meer dan ’n half miljoen bij elkaar gekomen, waarvan een groot deel tieners en jongeren! Life Teen organiseerde een XLT (aanbidding en lofprijzing avond) aan de vooravond van de grote mars. Wij waren op tijd aanwezig om te helpen met de opbouw hiervan en om op de avond zelf met de tieners te spreken en bidden. Zo’n bemoediging om te zien dat er zoveel jonge mensen zijn die de waardigheid van ál het leven erkennen. Met alle meiden verbleven we in een gastgezin in Washington. Wat een zegening was dit gezin! Ze verwelkomden ons heel hartelijk (o.a. met heerlijk zelf gemaakte aardbijenmuffins) en we hebben leuk met hen kunnen praten over ons leven als missionaries. Echt fijn om weer even ‘deel uit te maken’ van een gezin en het gezinsleven voor een weekje te beleven. De dag na de mars hadden we vrij om te stad te bezichtigen. We zijn naar het oude postkantoor geweest, waar je uitkijkt over de hele stad, naar een bekende cupcake zaak, naar de prachtige basiliek en naar een museum. De zondag hadden we overdag vrij en ’s avonds hebben we de Life Teen avond in de parochie waar we verbleven in Washington verzorgd. Mooi om elkaar zo te ondersteunen en het was goed om weer even outreach te doen! De tieners in deze parochie waren zo enthousiast dat we daar waren! Ze waren erg open om dingen te horen over het geloof en over onze manier van leven als missionary. Hun enthousiasme bracht ons weer energie en de avond was al met al heel vreugdevol. Ook waren we met z’n allen naar een gebedsavond/concert van Matt Maher, een katholieke artiest, geweest. Heerlijk mee gebeden, gedanst, gezongen en gesprongen!
Retraites met tieners blijven gaaf!
Naast al deze bijzondere reizen en retraites hebben we natuurlijk ook nog heel wat ‘normale’ weken gehad, met vorming, youthgroup en retraites met tieners in de weekenden. We hebben o.a. een vormselretraite georganiseerd, met zo’n 120 tieners van verschillende parochies. Ik was deelgroep leider van een groepje meiden. Altijd erg inspirerend om hun openheid en enthousiasme te zien. De retraite bestond uit een aantal catechese momenten, deelgroepjes en natuurlijk de sacramenten! Heel veel tieners ontvangen tijdens een retraite voor het eerst sinds lange tijd weer het sacrament van boete & verzoening, het sacrament van de biecht. De vrijheid en vreugde die ze hierdoor ontvangen is altijd van hun stralende gezichten af te lezen! Het brengt hen niet alleen weer dichter naar God, maar ook dichter naar elkaar toe. Vele vriendschappen worden gesloten en op zondagmiddag is zo’n groep altijd één. Tijdens deze retraites, en ook tijdens de youthgroup, geef ik ook soms een talk als catechese en verzorg ik vaak samen met Nate de muziek. Dit blijft mooi om te doen, om de tieners d.m.v. muziek in gebed te leiden. Ook is het mooi om te merken hoeveel gemakkelijker het is om catechese of een getuigenis te geven. Ik bereid het natuurlijk wel goed voor, maar daarnaast is er het vertrouwen dat de Heilige Geest door mij heen werkt en me in zal geven wat ik moet zeggen en wat de groep tieners nodig heeft om te horen.
Een andere bijzondere groep die hier was, kwam helemaal vanuit New York. Het was een groep scholieren die ervoor gekozen hadden om als uitje dat jaar een missiereis te maken. En deze missie bracht hen naar Covecrest, om hier te helpen met werkprojecten en bezoeken van eenzame mensen in de omgeving. Deze tieners waren echt missionair, op zo’n jonge leeftijd al! Een van de meiden deelde met mij dat ze nu begreep dat het niet veel uitmaakt wat je allemaal bezit. Dat materiele bezittingen niet is wat je gelukkig maakt, maar dat relaties met anderen je gelukkig maken, goede herinneringen die je maakt en dat dit goede uiteindelijk van God komt. Wat een inzicht voor zo’n jonge meid! We hebben met hen vele huisbezoeken gedaan en projecten hier op het kamp, zoals het bouwen van de art-barn, bruggen gemaakt over de waterstroompjes en hout gebeitst. Het is goed om te bedenken dat al deze kleine taken, die soms onbelangrijk lijken, de ervaring van de tieners die hier op bezoek komen vergroten en dat het resultaat van dit werk uiteindelijk meehelpt aan het liefhebben van deze tieners.
Eind maart vond er op Covecrest de jaarlijkse men’s retreat plaats. Een retraite waar alleen mannen aan deelnemen, van 18 jaar tot in de tachtig. Ook onze missionary-broers deden hier als deelnemer aan mee. Wij met de meiden en vrouwelijke stafleden hebben tijdens dat weekend geholpen in de keuken, met dingen klaarzetten en opruimen, etc. Het was mooi om zoveel mannen bij elkaar te zien, van alle leeftijden, allen met het verlangen hun leven in volheid te leven, als zonen van God de Vader. Ze hebben samen het geloof kunnen beleven en ook heel veel plezier gehad bij de activiteiten. Op zaterdagmiddag was er een grote ‘man-athon’ met allerlei ‘mannelijke’ onderdelen, zoals aardappelkanon-schieten, tractorbanden rollen en een truckrace. Was erg leuk om te zien! Die avond hebben wij als vrouwen de mannen bediend tijdens het eten, om te laten zien hoezeer wij hen waarderen
Formation: dive deeper
Tijdens onze formation hebben wij de autobiografie van St. Therese van Lisieux gelezen. Zij is echt een voorbeeld in het liefhebben in de kleine dingen. Daarnaast bezit zij een enorme passie voor zielen en hun verlossing. Zij heeft zoveel wijsheid en het is een gift om dat te mogen lezen. Ook hebben we in formation een aantal encyclieken en boodschappen van de paus gelezen, waaronder Redemptoris Missio van Paus Johannes Paulus II. Wauw, zoveel geweldige inzichten in de missionaire roeping van iedere christen en een uitdaging om dit uit te leven in mijn eigen leven! Een volgende keer zal ik hier wat meer over vertellen. Natuurlijk hebben we ook gevierd dat we een nieuwe Paus hebben en hebben we samen de eerste audiëntie van Paus Franciscus bekeken en besproken. Wat een voorbeeld is hij, op vele manieren, en een zegening voor de Kerk!
Tot slot!
Volgens mij is het me aardig gelukt jullie op de hoogte te brengen van de afgelopen maanden! Zoals ik aan het begin reeds aangaf zal ik vanaf nu vaker een update sturen, die dan ook wat korter zal zijn… Als er iets is waar je meer over wilt weten, voel je altijd vrij om mij er in een persoonlijke email naar te vragen. En laat het me weten als er speciale gebedsintenties zijn waarvoor ik kan bidden! Graag ook jullie gebed gevraagd voor de rest van het missiejaar, vooral nu we ons hier klaar gaan maken voor zomerkamp en dus een drukke, maar gave periode tegemoet gaan! Ik wens jullie het allerbeste toe en Gods zegen! Weet dat ik voor jullie bid en dat ik jullie ontzettend dankbaar ben!
Vriendelijke groeten,
Nina
~Dezelfde God die gezegd heeft: ‘Uit de duisternis zal licht schijnen’, heeft zijn licht laten schijnen in ons hart om de kennis te laten stralen van zijn heerlijkheid, die ligt over het gelaat van Jezus Christus.~ 2 Kor. 4:6
Beste missiepartners, familie en vrienden,
Allereerst wil ik jullie nog een Zalig Pasen wensen! Dat de vrede en vreugde van de verrezen Christus jullie hart mag vervullen! Verder zal ik deze nieuwsbrief maar beginnen met een verontschuldiging… het is immers alweer een hele tijd geleden dat jullie een nieuwsbrief van me hebben gekregen! De afgelopen maanden hebben in het teken gestaan van veel reizen, veel retraites en een erg druk programma. Een heel goed programma, dat zeker, maar tijdens de vrije dagen die ik had, had ik mijn rust nodig en kostte het me soms moeite om achter mijn laptop te zitten en intensief te schrijven. Natuurlijk heb ik jullie niet vergeten, en bid ik nog steeds dagelijks voor jullie! Maar daarnaast vind het ook heel belangrijk om jullie op de hoogte te houden van deze missie, en vind ik daar zeker ook veel plezier in. Dus bij deze een hernieuwd commitment om jullie van alles op de hoogte te brengen en houden Ik kan jullie niet genoeg bedanken voor jullie bijdrage aan deze missie, hetzij in gebed, financieel of d.m.v. het lezen van mijn updates. Een aantal dagen geleden zat ik in de kapel en het raakte me zo erg dat júllie het zijn die deze missie voor mij mogelijk maken en dat jullie er zo ook daadwerkelijk deel van uitmaken! Ik kan niet goed in woorden uitdrukken hoeveel het voor me betekent om hier te zijn en de kans te hebben om op zoveel gebieden te groeien en ondergedompeld te worden in Gods genade! De mogelijkheden die ik hier heb om mijn geloof te verdiepen, me te ontwikkelen als persoon en te groeien in het leven en uitdragen van het katholieke geloof als missionary zie ik als een gave van jullie en natuurlijk als een zegening van God. Daarbij is het bijna niet te vatten hoezeer het werken met de tieners hier me opbouwt als christen en me steeds weer vreugde geeft en overtuiging dat God (nog steeds) wonderen werkt in de levens en harten van mensen, zowel jong als oud. Door jullie deelname aan deze missie komen ieder weekend tieners (terug) tot geloof en kunnen zij Gods liefde heel concreet ervaren. De vreugde en dankbaarheid die zij na afloop van retraites uiten is enorm en wil ik bij deze met jullie delen!
Missiereis Haïti!
Het eerste waar ik jullie verslag van wil uitbrengen is de missiereis naar Haïti in december. Dit was een ontzettend mooie en bijzondere ervaring! Ongelofelijk hoeveel nieuwe ervaringen je op kunt doen in zo’n korte tijd. Zoals ik reeds uitlegde in mijn nieuwsbrief van november, verbleven we op de Lifeteen missiebasis in Haïti, vlakbij Miragoane. De missiebasis ligt heel mooi aan de verharde weg tussen twee dorpen, met aan de andere kant het strand. De reis was goed verlopen. We vertrokken op een zondagmiddag, vlak nadat de retraites waren afgelopen. We zijn eerst naar Florida gevlogen en hebben daar een zeer korte nacht doorgebracht in een studentenparochie. Daar werden we heel gastvrij ontvangen door de studenten en werden we de volgende ochtend vroeg weer naar het vliegveld gebracht. Op maandagmiddag kwamen we in Port-au-Prince aan. De missionaries die momenteel in Haïti wonen stonden al op ons te wachten. Het was erg leuk om hen weer te zien, want wij hebben de eerste maand op Covecrest met hen gewoond. Vanuit het vliegveld vertrokken we met een truck naar de missiebasis, een 4 uur durende rit. De eerste momenten van werkelijk contact met het land hebben een indruk op me achter gelaten.
Ten eerste overviel me een gevoel van enthousiasme, dat ik eindelijk in een derdewereld land was, iets wat ik altijd al graag heb willen doen. De kleurvolle chaos van het land, de bijzondere mensen en de mooie natuur maakte dat ik me erg dankbaar voelde. Naast al deze mooie dingen raakte het me ook de materiele armoede en eenvoud van het land te zien. Bij het zien van de tenten en vervallen huizen waar mensen nog steeds in wonen en mensen, lopend op blote voeten met een jerrycan vol water op hun hoofd, drong het tot me door hoe weinig deze mensen hebben. Voor velen draait hun leven werkelijk om overleven in de meest basale betekenis van het woord. En om dan te weten dat zij, in die omstandigheden, vertrouwen op Christus en aan Hem werkelijk genoeg hebben. Of dat dat iets is waartoe wij, als missionaries, hen willen uitnodigen… terwijl ik zelf niet eens weet hoe het is om in zulke omstandigheden te leven. Het was een soort reality check voor mezelf: hoezeer geloof ik werkelijk dat Christus genoeg is voor mij? Nu ik zo’n welvarend leven leidt is het soms gemakkelijk om te zeggen ‘Christus, U bent genoeg voor mij’. Maar wat als alles om me heen, al het materiële wat ik heb, weg zou vallen? Zou ik dat nog steeds kunnen zeggen? Het duurde even om dit op me te laten inwerken. Hoewel het moeilijk zou zijn, geloof ik van wel, omdat ik weet dat Christus werkelijk genoeg IS en dat Hij altijd bij me zal zijn. Hieruit kwam een volgende vraag naar voren: hoe kan ik op dit moment, met alle welvaart van een eerste wereldland in mijn leven, meer uitleven dat Christus genoeg is? Hoe zet ik Hem werkelijk op de eerste plaats? Door werkelijk op Hem te vertrouwen. Door mijn leven aan Hem toe te vertrouwen en te leven in de wetenschap dat Hij van me houdt, voor me zorgt en bij me is. En dat klinkt gemakkelijker dan het zo is, maar ik weet ook tegelijkertijd dat het de waarheid is, en zó de moeite waard.
De eerste paar dagen zijn we met name op de missiebasis gebleven en hebben we geholpen met de opbouw hiervan. De basis bestaat uit een huis met eetkamer en keukentje, waar de fulltime missionaries wonen. Daarnaast is er een ruimte waar mensen bij elkaar kunnen komen en bijvoorbeeld de mis wordt gevierd, zijn er gebouwen waar gasten kunnen slapen en is er een kapelletje. Er is alleen ’s avonds elektriciteit beschikbaar, wanneer het donker is, van 18-23u. Op het terrein is ook een school aanwezig. Veel van de scholieren komen naar de activiteiten die de Life Teen missionaries organiseren, of komen gewoon op bezoek om tijd met de missionaries door te brengen. Ons werk bestond uit het schilderen van gebouwen, het aanleggen van een kruisweg op het terrein, het maken van een buitenplaats/keuken om te koken en het maken van een kruis op de kapelwand met de namen van alle donors. In de middag kwamen de tieners die daar naar school gaan vaak even langs en hebben we met hen gevoetbald, gedanst en gewoon gekletst (of een poging daartoe in het Creools). Ik was dankbaar voor mijn Frans lessen op school, want daardoor kon ik enigszins korte gesprekjes voeren met de tieners en met de Haïtianen die deel uitmaken van het missieteam. De priester die op de missiebasis woont, Fr. Luis, is Haïtiaan en dus vloeiend in Creool, maar hij heeft in Amerika gestudeerd en jarenlang gewoond en spreekt dus ook vloeiend Engels. Ideaal om hem daar te hebben voor vertaling… en omdat hij een geweldige priester is! Op een van de middagen hadden we een meidensessie georganiseerd. Amanda had een talk gegeven over de waardigheid die wij als vrouwen hebben. Voor veel van deze meiden is het de eerste keer dat hen met nadruk verteld wordt dat ze geliefd zijn, mooi zijn en dat ze het waard zijn. Dat ze het waard zijn om te leven, om van te houden en dat ze het waard zijn met respect te worden behandeld. In dit kader kwam ook ter sprake hoe hun manier van kleden anderen kan helpen hen met meer waardigheid te behandelen. Toen we weer terug in Amerika waren hoorden we van de missionaries in Haïti dat enkele meisjes die zich voorheen wat uitdagend kleedde, n.a.v. wat ze in die meidensessie hadden gehoord zich nu netter kleden. Dat was gaaf om te horen!
De woensdag was mijn verjaardag! Bijzonder om deze in Haïti te vieren. Echt leuk, in de middag hadden de meiden van de dansgroep een optreden gedaan voor mij met zang en dans. Die avond was ik samen met de priester, Fr. Luis, de Albert familie (die fulltime missionary is op de basis in Haïti) en met een paar andere missionaries naar een lofprijs- en aanbiddingsavond geweest in Miragoane. Een van de jongens die op de missiebasis woont, Makati, is een worshipleader en hij verzorgde die avond de muziek. Wij, als gasten, kwamen helemaal vooraan te zitten. De avond begon met lofprijzing en gebed. Het was zo mooi om te zien hoe deze mensen God loven en prijzen met hun hele lichaam! Er werd volop meegezongen en gedanst, alles tot glorie van God! In Haïti zijn veel mensen katholiek, maar daarnaast praktiseren helaas velen ook voodoo. Tijdens zulke gebedsdiensten manifesteert het kwaad zich dan ook wel eens, bijvoorbeeld door het overnemen van het lichaam (níet de ziel) van iemand die weleens naar een voodoo dokter is geweest. Echter, God is God boven alles en heeft al het kwaad overwonnen door Christus’ dood en verrijzenis en is dus ook nu altijd victorious. Daar kan het kwaad nooit tegenop en door het bidden van de priesters en alle mensen tot God was het Zijn genezing, vrede en vreugde die overwon en overheerste. De avond werd afgesloten met een tijd van aanbidding van het Allerheiligste. Na zulke uitbundigheid werd het helemaal stil en was ieder in stil gebed. Hierna was de uitbundigheid en vreugde zo mogelijk nóg groter en werd er nog even volop gezongen en gedanst. Een mooie manier om mijn verjaardag af te sluiten! Toen we hiervan thuiskwamen stond me nog een verjaardagsverrassing te wachten. De vrouw die in de keuken werkt had een taart voor me gebakken en iedereen zong ‘lang zal ze leven’ in het Nederlands! Voelde ik me toch echt jarig, zover van huis!
Het tweede gedeelte van de week zijn we wat meer weggeweest van de missiebasis. Ik heb een bezoek gebracht aan een lokaal ziekenhuis, om met de patiënten te praten en met hen te bidden. Dit was mooi om te doen, maar ook wel moeilijk om te zien hoe ziekenhuizen er daar uitzien (en dit was best een goed ziekenhuis). Ik vond het zelf lastig om me geen zorgen te maken over of ik misschien aangestoken zou worden of ook ziek zou worden. Natuurlijk is het goed om wat voorzichtig te zijn. Maar het hele idee bij zulke bezoeken is om te zijn zoals Christus en dus geheel aan de zieke te denken en die persoon lief te hebben, daarbij vertrouwend dat God mij zal beschermen. Dus ik baalde er een beetje van dat ik me, naar mijn idee, meer liet leiden door angst dan door compassie op dat moment. Wel goed om te realiseren waar ik in kan groeien: wanneer laat ik me leiden door angst en vertrouw ik niet op God en Zijn goedheid en voorzienigheid? Wel heb ik met de zieken gepraat en gebeden en dat was ook heel bijzonder om te doen.
Op een van de avonden werd er door de Life Teen missionaries, een XLT georganiseerd voor de tieners. Dit is een avond van gebed, lofprijzing en er wordt door iemand een getuigenis gegeven. Ik ben in mijn leven naar heel wat XLT’s geweest (in Nederland, Spanje met de WJD en in Amerika), maar deze was toch wel erg bijzonder. Niet veel mensen hebben hier een vervoermiddel, dus de meeste afstanden worden overbrugd door te lopen. Om bij de kerk te komen moesten we ongeveer anderhalf uur lopen. In de namiddag vertrokken we vanaf de missiebasis. Het begon te regenen, maar na het bidden van de rozenkrans was het opeens droog. We waren met zo’n 60 mensen, met name tieners toen we van de basis vertrokken. Voorop ging de truck met daarin een band. Tijdens het lopen naar de kerk zongen we christelijke liedjes en werd er gebeden… en jawel, gedanst. De gehele tocht was over de verharde weg en aan beide kanten hiervan waren overal huisjes. Dit schouwspel trok de aandacht van velen en overal kwamen mensen hun huizen/tuinen uit en kwamen ze naar de weg gerend. We nodigden iedereen uit om mee te komen en meer en meer mensen sloten zich bij de optocht aan. Uiteindelijk kwamen we in het donker bij de kerk aan, met een groep van wel 200 mensen, waaronder een heleboel jeugd! Het was één groot lofprijs-feest in de kerk. Emily gaf een getuigenis en daarna was het wederom volledig stil tijdens de aanbidding, ieder in gebed verzonken. Ik besefte dat dít onze missie is, mensen naar Christus brengen, naar het hart van Gods liefde, zodat iedereen Zijn ware liefde voor hen persoonlijk mag ontdekken. En heel in het bijzonder binnen Life Teen, waar het onze missie is om tieners dichter naar Christus te brengen. Ik herinnerde wat Randy, de voorzitter van Life Teen, eens vertelde over zijn ontmoeting met moeder Teresa. Hij vroeg haar ‘wat moeten wij als Life Teen doen voor de tieners?’ en moeder Teresa antwoordde heel simpel ‘Bring them to the Eucharist’ (Leid hen naar de Eucharistie). Zo simpel is het. En het drong tot me door dat over de hele wereld deze missie hetzelfde is, in Haïti, in Amerika en evenzeer in Nederland.
Op de zondag hebben we een lange reis gemaakt. Met z’n allen een paar uur in de truck, hobbelend over grotendeels onverharde wegen met diepe kuilen, door rivieren, de bergen in. Zo kwamen we bij de geboorteplaats van Fr. Luis aan, een klein dorpje in de bergen. Zijn broer woont hier nog steeds met zijn gezin. Hier hadden we de mis gevierd. Iedereen kende Fr. Luis en de mensen waren heel blij om hem te zien. Dit betekende immers dat de H. mis gevierd kon worden! Ik had me dat helemaal nog nooit gerealiseerd, dat mensen die zover van een grotere stad wonen geheel afhankelijk zijn van de beschikbaarheid van priesters en niet eens iedere zondag naar de mis kunnen of andere sacramenten kunnen ontvangen. Wauw, zelfs in dat opzicht ben ik ontzettend verwend, met ten minste iedere zondag en vaak zelfs door de week de mogelijkheid om mis te vieren. Ik voelde een enorme dankbaarheid voor priesters en de toegang tot het ontvangen van de sacramenten. Wat een rijkdom heeft de Kerk en hoe gezegend zijn wij in Amerika en Nederland dat we daar zo in overvloed van gebruik kunnen maken! Na de mis gingen we met een gedeelte van de groep te voet naar het weeshuis, in een ander dorpje in de bergen. Eíndelijk een wandeling in de natuur, hier had ik op zitten wachten! En wat een geweldige tocht was dat, door PRACHTIGE natuur! Ah, echt genieten! Alles is zo groen, met mooie weidse uitzichten. De mensen die we tijdens onze tocht tegenkwamen waren heel vriendelijk en met ons gebrekkige kennis van de Creoolse taal konden we af en toe korte gesprekjes voeren. De naam van het weeshuis is Kay Mari (huis van Maria). Het is opgericht na de aardbeving in 2010 waarbij vele kinderen hun ouders en huis hebben verloren. Katie, een Amerikaanse vrouw van 25, is op het moment de enige missionary daar. Daarnaast zijn er ook Haïtianen die helpen met allerlei taken. Er wonen zo’n 15 kinderen daar. Het bijzondere is dat ze er blijven wonen totdat ze oud genoeg zijn om op zichzelf te wonen. Het is de bedoeling hen op te voeden tot zelfstandige, geschoolde volwassenen, gegrond in het katholieke geloof. Zo kunnen zij in Haïti blijven wonen en door een stabiel leven te leiden meehelpen aan de opbouw van het land.
De laatste dag in Haïti brachten we door in een klooster in de bergen. Weer een hele rit ernaartoe, die het zó waard was! Wauw, wat een prachtige locatie. Het klooster ligt op een hoge berg en vanuit daar heb je een geweldig uitzicht over het land. We kregen een rondleiding over het terrein, o.a. de kerk en de school. De middag werd in volledige stilte doorgebracht, zodat we alles wat we hadden meegemaakt een beetje konden laten bezinken en zodat we tijd hadden om te bidden. Tijdens deze tijd van gebed kregen we brieven van de heilige Franciscus Xaverius (patroonheilige van de missie) te lezen, om over te reflecteren. Hij was zelf een missionaris, met name in verschillende landen in Azië. Erg inspirerend om te lezen hoe hij het leven als missionaris leefde en ervoer en hoeveel wijsheid hij bezat.
Ik zou nog veel meer kunnen vertellen over al mijn ervaringen, maar voor nu laat ik het hierbij. Als jullie specifieke vragen hebben over iets wat ik gedaan of meegemaakt heb, voel je vrij om mij een mailtje te sturen. Al met al was de missiereis naar Haïti een hele bijzondere ervaring! Ik heb veel geleerd over mezelf en het geloof, God heeft zich duidelijk geopenbaard en het was mooi om de schoonheid van dit land en deze mensen te ontdekken samen met mijn mede-missionaries. Buitenlandse missies is zeker iets wat ik een plaats wil geven in mijn leven. Ik denk niet dat God me roept tot fulltime buitenlandse missie, maar als ik de gelegenheid krijg wil ik graag nogmaals op zulk een missiereis, wellicht nogmaals naar de missiebasis in Haïti. De mensen hebben zoveel te bieden, op veel gebieden zijn zij echt in hun armoede rijk. Het is een ‘humbling but beautiful experience’, een ervaring die me nederig maakt en tegelijkertijd heel mooi is. In de zomer worden de eerste Life Teen missiereizen naar de basis in Haïti georganiseerd voor tieners. Dit is geheel nieuw voor Life Teen, dus graag jullie gebed gevraagd hiervoor
Toen we terugkwamen uit Haïti hadden we een dag vrij om bij te komen, te wassen en te slapen! Daarna begon het family-mission weekend. Dit is een retraite voor gezinnen, waarbij de nadruk ligt op het als gezin missionair zijn. Er werden volop koekjes gebakken en kerstversieringen gemaakt door de moeders en jongere kinderen, die vervolgens werden uitgedeeld tijdens de huisbezoeken van arme of zieke mensen in de omgeving. De vaders en oudere kinderen deden met name werkprojecten bij mensen thuis. Het was mooi om de gezinnen missionair bezig te zien en hen te begeleiden in hun weekendmissie. En daarbij was het leuk om met de kleine kinderen te spelen
Na de family-mission hadden we nog een paar dagen normaal programma, en toen was het tijd voor onze kerstvakantie! Zoals ik in december heb laten weten heb ik deze met mijn zus Stephie doorgebracht bij twee van mijn missionary-sisters Amanda en Emily, op Long Island en in Saint Louis. Het was goed om een beetje tot rust te komen en natuurlijk Kerst te vieren! Wel miste ik mijn familie en Nederland een beetje, maar gelukkig maakt Skype veel goed! Begin januari kwamen we terug van onze vakantie en hadden we ’s avonds met alle missionaries tijd om te delen over hoe onze vakantie was. Leuk om elkaars familie-verhalen te horen!
Acht daagse stille retraite
De dag nadat iedereen terugkwam van Christmasbreak begon de 8 daagse stille retraite. Ja, een retraite voor alle eerstejaars missionaries… van 8 dagen… in stilte. Dit is een van de dingen waar iedereen het al over heeft in het begin van het missiejaar. ‘Oeeh, en dan is er in januari de 8 daagse stille retraite…’. Ik wist niet zo goed wat ik ervan moest verwachten en zag er in het begin van mijn missiejaar zelfs een beetje tegenop. Het idee van 8 dagen stilte vond ik toch wel moeilijk. Maar van alle missionaries die deze retraite al eens gedaan hebben hoorde ik dat het een van de mooiste weken van hun missiejaar was, of zelfs van hun leven! En ik moet zeggen dat ik na een aantal maanden het drukke missionary leven te hebben geleefd, ik in januari zelfs wel soort van zin had in een stille retraite (hoewel 8 dagen nog steeds erg lang leek). En ik moet de missionaries die me hierin zijn voorgegaan helemaal gelijk geven: het was een van de mooiste weken van mijn missiejaar! God was zo duidelijk aanwezig! Of beter gezegd, want God is altijd aanwezig, tijdens deze tijd van stilte was ik meer open om Hem toe te laten in mijn hart en Hem te ervaren in mijn leven.
Eerst zal ik jullie een idee te geven van hoe deze stille retraite werd vormgegeven. Ieder van de missionaries ‘verhuisde’ voor de retraite naar een van de kampvertrekken, zodat we elkaar niet afleidden in huis. De stilte hield in dat we niet met elkaar mochten praten of elkaar groeten of aankijken. We hadden geen toegang tot telefoon, internet of post en konden geen muziek luisteren of boeken lezen (behalve de bijbel en boeken van heiligen). Dit waren geen regeltjes om ons dingen te verbieden, maar om ons te helpen meer te focussen op hoe God tot ons spreekt in de stilte. Ik zie het als volgt: God is in ieder van ons aanwezig, Hij heeft ons geschapen in Zijn beeld en gelijkenis. Hij is diep in mijn hart en wil mij laten weten hoeveel Hij van me houdt en wil in relatie zijn met mij. Gebed is werken aan die relatie met God en onderdeel daarvan is stil worden om Zijn stem te horen. Echter, door zoveel ‘afleidingen’ in mijn leven, vormen zich als het ware lagen rondom mijn hart, waardoor het moeilijker wordt de stem van God te laten doordringen tot de kern. Soms als ik in stilte bid voor een half uur of een uur kan ik wel enkele lagen verwijderen, en dus dichter naar God toegroeien, maar om alle lagen te verwijderen is soms een langere periode van stilte en gebed nodig. En deze tijd van stilte en gebed is wat de stille retraite mij bracht. Zoals de quote van moeder Teresa zegt, heb je de stilte nodig om je met God te laten vullen. Het realiseren van deze ‘nietigheid’ is niet te verwarren met negatief over jezelf denken en zegt niet dat we niets waard zijn (integendeel). Het geeft weer hoe groot God is en hoe klein wij zijn tegenover Hem, de Schepper van hemel en aarde. Door deze realisatie kan God groot zijn ín ons en kunnen wij, ondanks onze kleinheid, grote dingen doen. Door de stilte heeft alles wat je tot je inneemt een grotere impact op je. Daardoor werd het afgeraden om bijvoorbeeld boeken te lezen of muziek te luisteren, zodat alles wat in ons hoofd kwam van buitenaf, waarheid was.
Nu waren er gelukkig wel wat momenten om te praten. Iedere missionary kreeg namelijk voor die week een spirituele leidsman toegewezen. Hiervoor waren drie mensen naar Covecrest gekomen, twee broeders en een vrouw, moeder van drie kinderen. Ik had iedere dag een gesprek met Amy over hoe mijn retraite ging, of ik vragen had en wat er in mijn gebed was. Naast de spirituele begeleiding werd iedere dag de H. mis gevierd, was er een catechese conferentie met iedereen samen en had ik vier holy hours (een uur van gebed in de kapel, buiten of gewoon op je kamer).
Tijdens de spirituele begeleiding kreeg ik telkens voor ieder holy hour een meditatie of een bijbelvers. De meditaties kwamen van het boek ‘spiritual excercises’ van de heilige Ignatius van Loyola. Deze meditaties leiden je als het ware door het leven van Christus, d.m.v. bijbelteksten. Je begint iedere meditatie met een gebedje waarin je God vraagt afleidingen weg te nemen en dat Hij je gedachten, verlangens en gebeden mag leiden zodat het leidt tot grotere glorie voor Hem. Vervolgens lees je het stuk uit de bijbel en probeer je in je hoofd een beeld te schetsen van de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt. Dan vraag je God om een bijzondere genade, met name de genade om Christus intiemer te kennen, Hem oprechter lief te hebben en hem beter te volgen. Vervolgens ga je nogmaals het bijbelverhaal langs en stel je je tot in detail voor hoe de mensen eruit zien, wat ze zeggen en wat ze doen. Hierdoor plaats je jezelf ‘in het verhaal’ en gaat het meer leven. Vervolgens ga je als het ware in gebed in gesprek met de personen die in het bijbelverhaal voorkomen en uiteindelijk met Christus. Geleid door de Heilige Geest kan God zo echt tot je spreken en dringen de woorden uit de bijbel beter tot je door.
“In the silence of the heart god speaks. If you face God in prayer and silence, god will speak to you. then you will know that you are nothing. it’s only when you realize your nothingness, your emptiness, that God can fill you with Himself.” Blessed Mother Teresa
Als ik kijk naar de hele retraite zijn er een aantal dingen die opkwamen in gebed. De eerste dagen kreeg ik meer en meer een overtuiging dat God trouw is. Dit kwam naar voren in gebed, en in de bijbelverzen en meditaties die ik las. Ik hoef voor niets bang te zijn, want God is bij me, kent me, houdt van me en wil de verlangens van mijn hart vervullen. Door het lezen van Zijn woord kan ik Hem beter leren kennen en door tijd door te brengen in gebed. Als ik één woord kan gebruiken om te omschrijven wat ik het meeste heb ervaren tijdens de stille retraite, is dat ‘vrijheid’. Een bijbelvers dat dit mooi uitdrukt: ‘Als u vasthoudt aan mijn woord, dan bent u werkelijk leerlingen van Mij; dan zult u de waarheid leren kennen, en de waarheid zal u vrij maken (Joh. 8 :31-32). Dat Gods woord Waarheid is en dat God ons, uit liefde, vrij laat hoe daarmee om te gaan. Maar ook hoeveel vrijheid er is ín die waarheid. Dat God ons heeft gemaakt naar Zijn beeld en gelijkenis. Dat Hij ons zozeer liefheeft dat Hij Christus heeft gestuurd om ons te redden van de zonde en ons de Verlossing te brengen, zodat wij in eeuwigheid kunnen leven met Hem, in de hemel, waar volmaakte liefde, vrede, vreugde en geluk is. Dat God altijd bij ons is en heling wilt brengen en onze pijn met ons draagt. Dat God sterker is dan het kwaad en de zonde en een God is van vrede. Het is moeilijk uit te leggen wat er in mijn hoofd en hart omging, maar ik heb dit met overtuiging in mijn hart mogen ‘voelen’. Op het eind van de retraite wist ik het zeker: dit alles leidt tot een ongekende vreugde. Deze diepe vreugde kan ik niet voor mezelf houden en spoort me aan om Gods goedheid en liefde te delen met anderen, zodat ook zij God mogen kennen en deze vrijheid en vreugde mogen ervaren.
Aan het einde van de retraite was dit dan ook het geval. We mochten weer praten en met elkaar hebben we gedeeld over hoe God in ons gewerkt heeft de afgelopen dagen. Dit was natuurlijk geweldig en mooi om te horen! We hebben wat afgekletst! Heel veel tijd hadden we niet om rustig in het normale ritme terug te komen, want direct die vrijdagavond kwamen de retraitegroepen voor dat weekend alweer binnen. Was wel even wennen om na zoveel stilte in een omgeving van zoveel lawaai te komen. Maar ik vond het ook wel weer fijn, ik was helemaal opgeladen en klaar om in de praktijk te brengen wat ik tijdens de retraite had ‘geleerd’.
De week na de stille retraite stond er direct een andere retraite gepland. Deze retraite had echter een ander karakter. ’s Ochtends vroeg vertrokken we met alle missionaries en stafleden naar Florida voor de jaarlijkse staffretreat. Dit is een retraite voor alle Life Teen stafleden en missionaries, waar het Life Teen thema van dat jaar centraal staat (‘Fearless’). Er worden een aantal talks gegeven en er is tijd voor reflectie en gebed. Daarnaast is het ook bedoeld voor gezelligheid en het beter leren kennen van elkaar. We hadden dus heel wat vrije tijd en het was een erg ontspannen sfeer, heerlijk! Ook superleuk dat alle missionaries van de verschillende basissen er waren, zodat we ook hen wat beter konden leren kennen en tijd hadden om bij te praten (o.a. met mijn Nederlandse mede-missionaries Ellen en Willeke natuurlijk). Het weer was mooi, waardoor we in de vrije tijd lekker konden beachvolleyballen, zwemmen en buiten zitten om te kletsen.
Mars voor het Leven in Washington DC
Die woensdag vertrokken we alweer terug naar Covecrest om groepen te ontvangen gedurende het weekend en… in te pakken voor onze volgende reis! Ja, die tijd heb ik heel wat op en neer gereisd! Deze keer gingen we met alle fulltime missionaries voor een week naar Washington DC. Ieder jaar vindt hier de Mars voor het Leven plaats. Dit is een groot evenement waarbij mensen bij elkaar komen om op te komen en te bidden vóór een cultuur van leven. Dit jaar waren er meer dan ’n half miljoen bij elkaar gekomen, waarvan een groot deel tieners en jongeren! Life Teen organiseerde een XLT (aanbidding en lofprijzing avond) aan de vooravond van de grote mars. Wij waren op tijd aanwezig om te helpen met de opbouw hiervan en om op de avond zelf met de tieners te spreken en bidden. Zo’n bemoediging om te zien dat er zoveel jonge mensen zijn die de waardigheid van ál het leven erkennen. Met alle meiden verbleven we in een gastgezin in Washington. Wat een zegening was dit gezin! Ze verwelkomden ons heel hartelijk (o.a. met heerlijk zelf gemaakte aardbijenmuffins) en we hebben leuk met hen kunnen praten over ons leven als missionaries. Echt fijn om weer even ‘deel uit te maken’ van een gezin en het gezinsleven voor een weekje te beleven. De dag na de mars hadden we vrij om te stad te bezichtigen. We zijn naar het oude postkantoor geweest, waar je uitkijkt over de hele stad, naar een bekende cupcake zaak, naar de prachtige basiliek en naar een museum. De zondag hadden we overdag vrij en ’s avonds hebben we de Life Teen avond in de parochie waar we verbleven in Washington verzorgd. Mooi om elkaar zo te ondersteunen en het was goed om weer even outreach te doen! De tieners in deze parochie waren zo enthousiast dat we daar waren! Ze waren erg open om dingen te horen over het geloof en over onze manier van leven als missionary. Hun enthousiasme bracht ons weer energie en de avond was al met al heel vreugdevol. Ook waren we met z’n allen naar een gebedsavond/concert van Matt Maher, een katholieke artiest, geweest. Heerlijk mee gebeden, gedanst, gezongen en gesprongen!
Retraites met tieners blijven gaaf!
Naast al deze bijzondere reizen en retraites hebben we natuurlijk ook nog heel wat ‘normale’ weken gehad, met vorming, youthgroup en retraites met tieners in de weekenden. We hebben o.a. een vormselretraite georganiseerd, met zo’n 120 tieners van verschillende parochies. Ik was deelgroep leider van een groepje meiden. Altijd erg inspirerend om hun openheid en enthousiasme te zien. De retraite bestond uit een aantal catechese momenten, deelgroepjes en natuurlijk de sacramenten! Heel veel tieners ontvangen tijdens een retraite voor het eerst sinds lange tijd weer het sacrament van boete & verzoening, het sacrament van de biecht. De vrijheid en vreugde die ze hierdoor ontvangen is altijd van hun stralende gezichten af te lezen! Het brengt hen niet alleen weer dichter naar God, maar ook dichter naar elkaar toe. Vele vriendschappen worden gesloten en op zondagmiddag is zo’n groep altijd één. Tijdens deze retraites, en ook tijdens de youthgroup, geef ik ook soms een talk als catechese en verzorg ik vaak samen met Nate de muziek. Dit blijft mooi om te doen, om de tieners d.m.v. muziek in gebed te leiden. Ook is het mooi om te merken hoeveel gemakkelijker het is om catechese of een getuigenis te geven. Ik bereid het natuurlijk wel goed voor, maar daarnaast is er het vertrouwen dat de Heilige Geest door mij heen werkt en me in zal geven wat ik moet zeggen en wat de groep tieners nodig heeft om te horen.
Een andere bijzondere groep die hier was, kwam helemaal vanuit New York. Het was een groep scholieren die ervoor gekozen hadden om als uitje dat jaar een missiereis te maken. En deze missie bracht hen naar Covecrest, om hier te helpen met werkprojecten en bezoeken van eenzame mensen in de omgeving. Deze tieners waren echt missionair, op zo’n jonge leeftijd al! Een van de meiden deelde met mij dat ze nu begreep dat het niet veel uitmaakt wat je allemaal bezit. Dat materiele bezittingen niet is wat je gelukkig maakt, maar dat relaties met anderen je gelukkig maken, goede herinneringen die je maakt en dat dit goede uiteindelijk van God komt. Wat een inzicht voor zo’n jonge meid! We hebben met hen vele huisbezoeken gedaan en projecten hier op het kamp, zoals het bouwen van de art-barn, bruggen gemaakt over de waterstroompjes en hout gebeitst. Het is goed om te bedenken dat al deze kleine taken, die soms onbelangrijk lijken, de ervaring van de tieners die hier op bezoek komen vergroten en dat het resultaat van dit werk uiteindelijk meehelpt aan het liefhebben van deze tieners.
Eind maart vond er op Covecrest de jaarlijkse men’s retreat plaats. Een retraite waar alleen mannen aan deelnemen, van 18 jaar tot in de tachtig. Ook onze missionary-broers deden hier als deelnemer aan mee. Wij met de meiden en vrouwelijke stafleden hebben tijdens dat weekend geholpen in de keuken, met dingen klaarzetten en opruimen, etc. Het was mooi om zoveel mannen bij elkaar te zien, van alle leeftijden, allen met het verlangen hun leven in volheid te leven, als zonen van God de Vader. Ze hebben samen het geloof kunnen beleven en ook heel veel plezier gehad bij de activiteiten. Op zaterdagmiddag was er een grote ‘man-athon’ met allerlei ‘mannelijke’ onderdelen, zoals aardappelkanon-schieten, tractorbanden rollen en een truckrace. Was erg leuk om te zien! Die avond hebben wij als vrouwen de mannen bediend tijdens het eten, om te laten zien hoezeer wij hen waarderen
Formation: dive deeper
Tijdens onze formation hebben wij de autobiografie van St. Therese van Lisieux gelezen. Zij is echt een voorbeeld in het liefhebben in de kleine dingen. Daarnaast bezit zij een enorme passie voor zielen en hun verlossing. Zij heeft zoveel wijsheid en het is een gift om dat te mogen lezen. Ook hebben we in formation een aantal encyclieken en boodschappen van de paus gelezen, waaronder Redemptoris Missio van Paus Johannes Paulus II. Wauw, zoveel geweldige inzichten in de missionaire roeping van iedere christen en een uitdaging om dit uit te leven in mijn eigen leven! Een volgende keer zal ik hier wat meer over vertellen. Natuurlijk hebben we ook gevierd dat we een nieuwe Paus hebben en hebben we samen de eerste audiëntie van Paus Franciscus bekeken en besproken. Wat een voorbeeld is hij, op vele manieren, en een zegening voor de Kerk!
Tot slot!
Volgens mij is het me aardig gelukt jullie op de hoogte te brengen van de afgelopen maanden! Zoals ik aan het begin reeds aangaf zal ik vanaf nu vaker een update sturen, die dan ook wat korter zal zijn… Als er iets is waar je meer over wilt weten, voel je altijd vrij om mij er in een persoonlijke email naar te vragen. En laat het me weten als er speciale gebedsintenties zijn waarvoor ik kan bidden! Graag ook jullie gebed gevraagd voor de rest van het missiejaar, vooral nu we ons hier klaar gaan maken voor zomerkamp en dus een drukke, maar gave periode tegemoet gaan! Ik wens jullie het allerbeste toe en Gods zegen! Weet dat ik voor jullie bid en dat ik jullie ontzettend dankbaar ben!
Vriendelijke groeten,
Nina
~Dezelfde God die gezegd heeft: ‘Uit de duisternis zal licht schijnen’, heeft zijn licht laten schijnen in ons hart om de kennis te laten stralen van zijn heerlijkheid, die ligt over het gelaat van Jezus Christus.~ 2 Kor. 4:6
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
